این جور اتفاق‌های خوش‌شانسانه در دنیای آشپزی، باعث و بانی به وجود اومدن بعضی از غذاهای محبوب ما شدن. اینجا با چندتاشون آشنا می‌شیم.
مرغ سوخاری تند نشویل
این مدل مرغ سوخاری تند و معروف نشویل، ریشه در یک انتقام آتشین داره. داستان‌های رستورانی میگن که دستور پختش به تورنتون پرینس، یه مرد زن‌باره بدنام در دهه ۱۹۳۰ برمی‌گرده که دوست‌دخترش می‌خواسته یه درس درست و حسابی بهش بده.
یه شب، دوست‌دخترش غذای مرغ مورد علاقه اون رو با کلی ادویه تند و آتشین درست می‌کنه، اما نقشه نتیجه عکس میده. تورنتون اونقدر از این غذا خوشش میاد که شروع به فروختنش تو رستوران خودش می‌کنه.
ناچو
سال ۱۹۴۳، ایگناسیو «ناچو» آنایا، گارسون یه رستوران تو مکزیک بود که یه گروه ده نفره از خانم‌های گرسنه وارد رستوران شدن. آنایا که نتونست سرآشپز رو پیدا کنه، مجبور شد یه فکری به حالشون بکنه.
اون یه بشقاب تُستادا (چیپس تورتیلا) رو با پنیر رنده شده پوشوند، گذاشتش زیر گریل و در نهایت روش فلفل هالاپینو ریخت. یکی از اون خانم‌ها اسم این غذا رو «ناچوز اسپشیاله» (غذای مخصوص ناچو) گذاشت که بعدها، وقتی ناچو رستوران خودش رو باز کرد، اسمش کوتاه‌تر شد.
نان بستنی قیفی
تو نمایشگاه جهانی سنت لوئیس سال ۱۹۰۴، ظرف‌های یه بستنی‌فروش تموم میشه. ارنست حموی، فروشنده‌ای که تو غرفه کناری شیرینی‌های وافل‌مانندی به اسم «زلابی» می‌فروخت، تصمیم می‌گیره به همسایه‌ش کمک کنه.
حموی شیرینی‌هاش رو به شکل قیف درآورد تا بشه بستنی همسایه‌اش رو داخلش نگه داشت. این‌طوری بود که اولین نسخه نون بستنی حصیری پاش رو به دنیا گذاشت.
چیپس سیب‌زمینی
سال ۱۸۵۳، یه سرآشپز به اسم جورج کرام تو رستوران «مونز لیک هاوس» نیویورک، از دست مشتری‌ای که مدام از ضخامت سیب‌زمینی سرخ‌کرده‌هاش شکایت می‌کرد، کلافه شده بود.
کرام هم برای لج‌بازی، سیب‌زمینی‌ها رو تا جایی که می‌شد نازک برش زد، بعد سرخشون کرد، نمک زد و برای مشتری برد. این حرکت از روی لجش، باعث به وجود اومدن یکی از محبوب‌ترین خوراکی‌های دنیا شد.
بستنی یخی
حدود ۲۰ سال بعد، اون برای ثبت اختراعش اقدام کرد و اول اسمش رو «اپسیکل» گذاشت. اما بچه‌هاش اسم «پاپ‌سیکل» (بستنی بابا) رو بیشتر دوست داشتن و اون هم اسمش رو به چیزی که امروز می‌شناسیم تغییر داد.
سس ووسترشر
سال ۱۸۳۸، لرد سندیز از ووستر انگلیس، بعد از برگشتن از بنگال هند، هوس سس هندی مورد علاقه‌ش رو می‌کنه. اون به دو تا داروخانه‌دار به اسم جان لی و ویلیام پرینز سفارش میده که بر اساس توصیفاتش، اون سس رو بازسازی کنن.
بوی محصولی که درست کرده بودن اونقدر بد بود که نمی‌شد خوردش، برای همین انداختنش تو زیرزمین. چند سال بعد، دوباره پیداش کردن و فهمیدن که دوره استراحت و کهنه شدن، طعمش رو فوق‌العاده بهتر کرده.
توفو
یکی از داستان‌های مربوط به پیدایش توفو میگه که خیلی وقت پیش تو چین، سویای پخته و آسیاب شده به طور تصادفی با نمک دریایی ناخالص (که حاوی نمک‌های کلسیم و منیزیم بود) مخلوط شد و همین باعث شد که سویا ژله‌ای بشه.
یه افسانه چینی دیگه هم میگه که یه آشپز به طور اتفاقی نیگاری (یه ماده منعقدکننده طبیعی) رو تو یه دیگ شیر سویا میندازه و باعث دلمه بستن اون میشه که نتیجه‌ش تولید توفو بوده.
برندی
تو قرن هفدهم، شراب‌سازهای هلندی شرابشون رو می‌جوشوندن تا حجمش برای حمل و نقل کمتر بشه و بعد موقع نوشیدن، با آب رقیقش می‌کردن.
اما اونها نمی‌دونستن که با حمل این ترکیب غلیظ تو بشکه‌های چوبی، اون شراب غنی‌شده به یه چیز کاملاً متفاوت تبدیل میشه: برندی.
کوکی شکلات چیپسی
یه روز تو سال ۱۹۳۰، روث ویکفیلد، یکی از صاحبان مسافرخانه «تول هاوس»، داشت کوکی می‌پخت که فهمید شکلات مخصوص پخت و پز تموم کرده. اون هم یه تخته شکلات نیمه‌شیرین رو خرد کرد و به خمیرش اضافه کرد، به این خیال که شکلات‌ها آب میشن.
همه ما می‌دونیم که شکلات آب نشد. نتیجه‌ش کوکی‌ای بود که پر از تکه‌های شکلات بود و بازی شیر و کوکی رو برای همیشه تغییر داد.
آبجو
هیچ‌کس مطمئن نیست، اما گفته میشه که هزاران سال پیش، وقتی بین‌النهرینی‌ها شروع به پختن نون کردن، حتماً یه مقدار از خمیر زیر بارون مونده و برای مدت کافی فراموش شده...
...که وقتی برگشتن، با یه مایع تخمیر شده روبرو شدن. همه باید یه لیوان به سلامتی اون اولین بین‌النهرینی که جرئت کرد اون مایع عجیب رو بچشه، بالا ببرن.
ساندویچ
اختراع ساندویچ رو به جان مونتاگو، ارلِ ساندویچ، تو دهه ۱۷۰۰ میلادی نسبت میدن، اما داستان‌ها متفاوته. بعضی‌ها میگن مونتاگو نمی‌تونسته یه بازی قمار هیجان‌انگیز رو ول کنه و درخواست کرده که گوشت رو بین دو تکه نون براش بیارن.
بعضی‌های دیگه معتقدن که اون ساعت‌های طولانی پشت میزش کار می‌کرده و به یه غذای بدون نیاز به قاشق و چنگال احتیاج داشته. به هر حال، امتناع مونتاگو از ترک کردن میزش، منجر به یکی از بزرگ‌ترین پیشرفت‌های تاریخ آشپزی شد.
شامپاین
شراب گازدار تو قرن پونزدهم برای مردم یه معضل بود. آب و هوای منطقه شامپاین فرانسه، شراب‌سازی رو سخت می‌کرد چون فرآیند تخمیر با سرد شدن هوا متوقف می‌شد و تو بهار دوباره شروع می‌شد. این کار باعث ایجاد دی‌اکسید کربن اضافی تو بطری‌ها می‌شد و حتی بعضی از بطری‌ها رو منفجر می‌کرد.
بعضی‌ها میگن به دام پرینیون مأموریت داده بودن که جلوی دور دوم تخمیر رو بگیره، اما وقتی نتونست، اون نوشیدنی گازدار رو چشید و جمله معروفش رو گفت: «زود بیاید، من دارم ستاره‌ها رو می‌نوشم!»
کوکاکولا
جان پمبرتون، یه کهنه‌سرباز مجروح که به مورفین معتاد شده بود، به دنبال ساختن نوشیدنی‌ای بود که اعتیادش رو از بین ببره. اون با استفاده از مغز کولا که سرشار از کافئین بود و مقدار کمی کوکائین، یه نوشیدنی تقویتی درست کرد.
در سال ۱۸۸۷، داروساز دیگری در آتلانتا به نام آسا کندلر، فرمول اصلی کوکاکولا را طبق گزارش‌ها فقط به قیمت ۲۳۰۰ دلار از پمبرتون خرید. در اواخر دهه ۱۸۹۰، کوکاکولا یکی از محبوب‌ترین نوشیدنی‌های دستگاهی آمریکا بود. کوکائین در سال ۱۹۰۳ از فرمول آن حذف شد.
راویولی تُست شده
این غذا که به «تی-رَو سنت لوئیس» هم معروفه، به نظر میرسه نتیجه کار یه آشپز بوده که نزدیک یه سرخ‌کن عمیق و مقداری راویولی، یه کم زیادی نوشیدنی خورده بوده.
بعد از اینکه راویولی‌ها رو تو روغن داغ انداخت، صاحب رستوران سعی کرد با بیرون آوردن و ریختن کمی پنیر روشون، غذا رو نجات بده. بقیه‌ش هم که تاریخه.
اسلرپی (یخمکی)
در سال ۱۹۵۸، عمر ندلیک، صاحب یک شعبه دیری کوئین در کانزاس، دستگاه نوشابه‌سازش خراب شد، برای همین بطری‌های نوشابه‌اش را در فریزر گذاشت. مشتریان از نوشیدنی‌های گازدار نیمه‌منجمد خوششان آمد...
بنابراین ندلیک دستگاه جدیدی برای ترکیب و منجمد کردن طعم‌دهنده‌ها، آب و دی‌اکسید کربن ساخت. دستگاه آیسی (ICEE) متولد شد و تا اواسط دهه ۱۹۶۰، ۳۰۰ شرکت آن را خریده بودند.
کورن فلکس (برگه ذرت)
آنها به آزمایش با غذای تازه کشف شده خود ادامه دادند و در نهایت این فرآیند را با ذرت امتحان کردند و غلات صبحانه‌ای را که امروز می‌شناسیم و دوست داریم، به وجود آوردند.
