پدر و مادرهایی که اولین بچه‌شون در آستانه ترک کردن خونه‌ست، باید خودشون رو برای عواقب احساسی این ماجرا آماده کنن.
اما طبق یافته‌های یه تحقیق، اگه این آخرین بچه‌شون باشه که خونه رو ترک می‌کنه، ممکنه به سختی متوجه رفتنش بشن.
محقق‌ها گفتن: «تجربه مستقل شدن فرزند اول، با کاهش رضایت از زندگی در پدر و مادرها مرتبطه.»
اما اضافه کردن: «رفتن آخرین فرزند از خونه، کاهش چشمگیری در رضایت از زندگی والدین ایجاد نمی‌کنه.»
این یافته‌ها نشون میده که «مرحله پرتاب» – یعنی وقتی اولین بچه میره – برای پدر و مادرها خیلی سخت‌تر از مرحله «آشیانه خالی» – یعنی وقتی همه بچه‌ها رفتن – هست.
پروفسور توبیاس ولبرینگ، یکی از نویسنده‌های این تحقیق، میگه: «وقتی آخرین بچه از خونه میره، پدر و مادرها دیگه بهتر می‌دونن که باید منتظر چه چیزی باشن و چطور اوضاع رو مدیریت کنن.»
یه تیم از موسسه تحقیقات اشتغال در نورنبرگ و دانشگاه ارلانگن-نورنبرگ آلمان، ۵۰۰۰ خانواده رو زیر نظر گرفتن.
اون‌ها متوجه شدن که هم مادرها و هم پدرها، بعد از رفتن اولین بچه‌شون، رضایت کمتری از زندگی خانوادگی‌شون داشتن.
رضایت پدر و مادرها از درآمد خانواده هم کم شده بود، که به گفته محقق‌ها احتمالاً دلیلش اینه که «بچه‌ها بعد از مستقل شدن هم هنوز به حمایت مالی نیاز دارن.»
پدر و مادرهایی که فقط یه بچه داشتن، رفتن فرزندشون رو خیلی سخت‌تر تحمل می‌کردن که این موضوع «نشون‌دهنده رابطه نزدیک‌تر بین والدین و فرزند» هست.
مادرهایی که شاغل نبودن، با رفتن اولین فرزندشون بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گرفتن.
محقق‌ها این احتمال رو میدن که از دست دادن نقش والدینی، باعث میشه این زن‌ها بیشتر با هویت اجتماعی‌شون به چالش کشیده بشن.
پروفسور ولبرینگ گفت: «درباره دلایل این موضوع فقط می‌تونیم حدس بزنیم.»
