کیه که از ماشین پلیس خوشش نیاد؟
خب، شاید خلافکارا خوششون نیاد، ولی بقیه‌مون عاشق سدان‌های گنده‌ی پلیسی با اون چراغ‌های چشمک‌زن، صدای بی‌سیم و قدرت موتور V8 هستیم که لاستیک‌ها رو به جیغ میندازه. اینجا قراره نگاهی بندازیم به ماشین‌های پلیس کلاسیک آمریکایی مثل این پلیموث ولاری مدل ۱۹۷۸، و همینطور بریم سراغ مدل‌های پلیسی جدید و های-تک از شورولت، دوج و فورد. و این سوال رو بپرسیم که آیا سدان‌های پلیسی سنتی هنوز هم آینده‌ای دارن یا نه. به تمام واحدها...
ون گشتی پلیس رپید مدل F 700B (۱۹۱۰)
تاریخچه‌ی ماشین‌های پلیس تقریباً به اندازه‌ی خود ماشین قدمت داره. میگن یکی از اولین‌ها، یه ون برقی بوده که از سال ۱۸۹۹ تو خیابون‌های اکرون در اوهایو گشت‌زنی می‌کرده. شرکت کامیون‌سازی رپید موتور رو جنرال موتورز تو سال ۱۹۰۹ خرید. این ون گشتی پلیس مدل F 700B هم مال سال ۱۹۱۰ هست، یعنی دو سال قبل از اینکه اسم رپید، مثل رلاینس، با GMC جایگزین بشه.
کامیونت پلیس فورد مدل T (۱۹۱۹)
در سال ۱۹۱۹، این فورد مدل T که تو عکس می‌بینید، به عنوان وسیله نقلیه پلیس تو یکی از شهرهای ناشناخته آمریکا استفاده می‌شده. این فقط یکی از هزاران کاربرد مختلف برای ۱۵ میلیون مدل T بود که بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۷ تولید شد.
لینکلن فیتون پلیس فلایرز (۱۹۲۴)
سال‌ها قبل از اینکه فورد مدل‌های سفارشی برای پلیس بسازه، لینکلن – که فورد تو سال ۱۹۲۲ از ورشکستگی نجاتش داد و خریدش – مدل پلیس فلایر رو تولید کرده بود. این ماشین‌ها که بر اساس مدل سری L ساخته شده بودن، ترمز چهار چرخ، پروژکتور، شیشه‌های جلو ضدگلوله و جا اسلحه‌ای داشتن – خلاصه جون می‌دادن برای تعقیب و گریز قاچاقچی‌های مشروبات الکلی تو دوران ممنوعیت. پیشرانه‌شون هم یه موتور V8 با قدرت ۹۰ اسب بخار و گیربکس ۳ سرعته دستی بود.
شاسی GMC (۱۹۲۹)
خیلی شبیه شاسی‌های امروزی، این شاسی GMC مدل ۱۹۲۹ فقط با ورق‌کاری قسمت جلو از کارخونه بیرون میومد. اون موقع رسم بود که خریدار می‌تونست قسمت عقب رو بده یه شرکت اتاق‌ساز دیگه طبق نیازش بسازه – که تو این مورد، یه اتاق ون تقویت‌شده برای حمل زندانی‌های پلیس بوده.
بیوک سدان چهار در (۱۹۳۵)
این بیوک مدل ۱۹۳۵ با پروژکتور، دریچه‌های شلیک و به احتمال زیاد شیشه ضدگلوله برای استفاده پلیس تجهیز شده بود. البته بیوک‌های اون دوره خودشون شیشه‌ی ایمنی داشتن که یکی از ویژگی‌های مهندسی بود که اونا رو از رقبا متمایز می‌کرد. مدل‌های ۱۹۳۵ که موتور هشت سیلندر خطی داشتن، به استارت پدالی و سیستم تعلیق جلوی مستقل "Knee Action" هم مجهز بودن. Knee Action یه طراحی پیشگامانه با فنر لول و بازوهای کوتاه و بلند (SLA) بود که توسط یکی از بزرگ‌ترین نام‌های دینامیک خودرو، موریس اولی، ابداع شد. اولی که قبلاً تو رولزرویس کار کرده بود، بعدها شاسی و سیستم تعلیق کوروت C1 رو هم توسعه داد.
خودروی پلیس شورولت مستر دلوکس (۱۹۳۸)
این شورولت که متعلق به اداره پلیس ایالت ایندیانا بود، یه موتور شش سیلندر ۳.۴ لیتری داشت. نسخه پلیسی از روی مدل استاندارد تاون سدان ساخته شده بود که نسخه فول آپشن مستر دلوکس اون تو سال ۱۹۳۸ بیش از ۳۰۰ هزار دستگاه فروخت. معلوم نیست که ادارات پلیس چقدر از «راحتی اضافه شده مهم» یعنی «جعبه ابزار زیر کفی صندوق عقب» که تو تبلیغات اون زمان روش مانور می‌دادن، قدردانی کردن! ولی دستگیره‌های روی ستون‌ها که «محکم از بالا و پایین نصب شده بودن»، حتماً موقع تعقیب و گریزهای سرعت بالا برای سفت چسبیدن به درد می‌خوردن!
ماشین پلیس نیویورک پلیموث P8 کوپه (۱۹۳۹)
پلیموث از اوایل دهه ۱۹۳۰ شروع به تأمین ماشین برای ادارات پلیس کرد. این کوپه P8 مدل ۱۹۳۹ که اینجا کنار یه هواپیمای استینسون رلاینت عکس گرفته، تو اداره پلیس نیویورک خدمت می‌کرده و با رنگ «سبز NYPD» اون دوره رنگ‌آمیزی شده: سقف سفید، بدنه‌ی سبز و گلگیرهای مشکی. اداره پلیس نیویورک تا سال ۱۹۷۲ این ترکیب رنگ رو حفظ کرد.
ماشین‌های پلیس فورد برای دیربورن، میشیگان (۱۹۴۶)
وقتی تولید ماشین‌های غیرنظامی بعد از جنگ جهانی دوم از سر گرفته شد، مدل ۱۹۴۶ فورد تا حد زیادی شبیه مدل ۱۹۴۲ بود. یکی از ادارات پلیسی که این ماشین‌ها رو تحویل گرفت، اداره پلیس شهر خود فورد یعنی دیربورن میشیگان بود. زیر کاپوت یه موتور V8 فلت‌هد ۳.۹ لیتری قرار داشت که حدود ۱۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. یه آگهی اون زمان ادعا می‌کرد: «فورد برای خدمت در پلیس پیشتازه. یه انتخاب طبیعی برای سرعت، ایمنی و راحتی.»
بروشور ماشین پلیس فورد (۱۹۵۲)
این بروشور ویژگی‌های موجود در ماشین پلیس فورد مدل ۱۹۵۲ رو نشون میده که به موتور V8 اینترسپتور با قدرت ۱۲۵ اسب بخار مجهز بود. آپشن‌ها شامل صندلی‌های ویژه «خدمت ۲۴ ساعته» برای راحتی بیشتر، کفپوش‌های خیلی ضخیم، فنرهای سیستم تعلیق، رادیاتور، باتری، کلاچ و دینام تقویت‌شده و – مهم‌تر از همه – فندک سیگار بودن!
ماشین پلیس شورولت سری 210 (۱۹۵۶)
شعار تبلیغاتی شورولت 210 مدل ۱۹۵۶ این بود: «وقتی شورولت داری، نمی‌تونن فرار کنن!». یه آگهی دیگه می‌گفت: «شورولت برای جاده ساخته شده، با مرکز ثقل پایین، فنرهای عقب با فاصله زیاد، فرمون تقریباً بدون اصطکاک و توزیع وزن متعادل». اگه به اینا یه موتور V8 یا شش سیلندر پربازده هم اضافه کنی، نتیجه‌اش یه ماشین گشتی می‌شد که «قوی و بی‌صدا، سریع و خوش‌دست» بود!
فورد فرلین اینترسپتور (۱۹۵۶)
این اینترسپتورهای مدل ۱۹۵۶ که بر اساس فورد فرلین ساخته شده بودن و سیستم تعلیق جلوی بال‌جوینت داشتن، تو چارلستون ویرجینیای غربی خدمت می‌کردن. موتور ویژه «اینترسپتور» Y-8 (یه موتور V8 با بلوک سیلندر عمیق) ۲۱۵ اسب بخار قدرت داشت. ویژگی‌های طراحی «لایف‌گارد» مثل قفل درهای مخصوص، فرمون تو رفته و داشبورد نرم به حفظ امنیت پلیس‌ها کمک می‌کرد. تبلیغات اون دوره می‌گفتن که فرلین‌ها «مورد پسند همه سازمان‌های مجری قانونه».
ماشین پلیس دوج کورونت (۱۹۵۷)
اولین پکیج رسمی پلیس دوج از سال ۱۹۵۶ روی مدل کورونت عرضه شد. مدل ۱۹۵۷ که تو عکس می‌بینید، یه موتور همی V8 با قدرت ۳۱۰ اسب بخار، گیربکس اتوماتیک دکمه‌ای تورک‌فلایت و اون ظاهر خاص باله‌دار به سبک «نگاه به جلو» داشت که ویرجیل اکسنر، طراح معروف، پایه‌گذارش بود. یه آگهی با افتخار می‌گفت: «این ماشین‌ها تو یه چشم به هم زدن از حالت سکون به بالاترین سرعت تعقیب می‌رسن، و طوری کنترل میشن، می‌پیچن و ترمز می‌کنن که شبیهش رو هرگز ندیدید و نروندید.» کورونت یکی از چندین طرح پلیسی اون دوره بود که تو سریال تلویزیونی محبوب «گشت بزرگراه» که در پاسخ به موفقیت سریال «Dragnet» ساخته شد و از ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۹ پخش می‌شد، حضور داشت.
ماشین پلیس کرایسلر انفورسر (۱۹۶۱)
مدل ۱۹۶۱ کرایسلر که لقبش انفورسر (Enforcer) بود و اینجا با رنگ‌های پلیس دیترویت دیده می‌شه، بر اساس سدان ویندزور/نیوپورت ساخته شده بود و تولیدش تا سال ۱۹۶۴ ادامه داشت. این ماشین با موتور ۶.۳ لیتری (۳۸۳ اینچ مکعب) V8 سری B دوج، به حداکثر سرعت ۲۰۹ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.
سدان پلیس دوج دارت (۱۹۶۲)
اوایل دهه ۱۹۶۰، دوج تو ۲۲ ایالت آمریکا ماشین پلیس داشت. تبلیغات اون زمان، روی توانایی دوج برای استارت سریع تو هوای سرد آلاسکا و مینه‌سوتا و رام کردن جاده‌های ناهموار مونتانا مانور می‌دادن. ظاهراً «فاصله محوری بلند و سیستم تعلیق میله پیچشی دوج می‌تونست یه جاده‌ی پرتکون و عصبی رو مثل قرص آرام‌بخش آروم کنه!». این سدان دارت مدل ۱۹۶۲ با طراحی غیرمتعارفش، روی پلتفرم یکپارچه جدید سری B ساخته شده بود که با به‌روزرسانی‌ها، تا آخر دهه ۱۹۷۰ دوام آورد.
فورد پلیس اینترسپتور (۱۹۶۳)
تا سال ۱۹۶۲، فورد ۲۶ مدل مختلف پلیسی برای فروش داشت، از جمله سدان‌های ۲ و ۴ در و ۱۰ مدل استیشن. در صدر خط تولید ۱۰ تایی گالکسی، مدل اینترسپتور (که اینجا مدل ۱۹۶۳ اون رو می‌بینید) با موتور ۳۳۰ اسب بخاری و «عملکرد برق‌آسا» قرار داشت، ولی گزینه‌های کم‌قدرت‌تر هم موجود بودن، از جمله یه سری کاملاً جدید شش مدلی بر اساس فرلین. فورد با پیشنهادهایی مثل کاهش فواصل سرویس‌های دوره‌ای، ترمزهای خودتنظیم، محافظت بدنه در برابر خوردگی و رنگ مخصوص، سعی در جلب نظر سازمان‌های مجری قانون داشت.
شورولت بیسکین ۲ در پلیس (۱۹۶۶)
تو خط تولید ماشین‌های پلیس شورولت در سال ۱۹۶۶، پنج گزینه موتور V8 وجود داشت. قدرت این موتورها از ۳۹۰ اسب بخار برای توربو-جت ۴۲۷ (۷ لیتری) تا ۱۹۵ اسب بخار برای توربو-فایر ۲۸۳ (۴.۶ لیتری) متغیر بود. قطعات سنگین مثل ترمزها، سیستم تعلیق و پوزیترکشن (دیفرانسیل لغزش محدود) همگی برای سدان‌های ۲ و ۴ در بیسکین و استیشن‌ها قابل سفارش بودن و شورولت از ادارات پلیس می‌خواست تا «ماشین‌های پلیس خفن» رو تو نمایندگی‌های محلی «بررسی» کنن.
دوج پولارا پرسویت (۱۹۶۶)
ویژگی اصلی پولارا پرسویت (Polara Pursuit) مدل ۱۹۶۶، در دسترس بودن موتور جدید ۴۴۰ اینچ مکعبی وِج (Wedge) بود. این هیولای ۷.۲ لیتری تک‌کاربراتوره ۳۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و تا زمان توقف تولیدش در سال ۱۹۷۸، قوی‌ترین موتور خودروی پلیس کرایسلر باقی موند. البته تا اون موقع، به خاطر تغییر در سیستم رتبه‌بندی اسب بخار، قوانین جدید آلایندگی و استفاده از بنزین بدون سرب، قدرتش به ۲۵۵ اسب بخار کاهش پیدا کرده بود.
ماشین پلیس پونتیاک کاتالینا سدان چهار در (۱۹۶۹)
مطمئن نیستیم اون دماغ تیز و متمایز پونتیاک کاتالینای مدل ۱۹۶۹ تو تست‌های تصادف با عابر پیاده امروزی نمره خوبی بگیره، ولی قطعاً به کاتالیناهای پلیس اون سال ابهت خاصی می‌داد. با این حال، داخل ماشین به لطف داشبوردهای نرم و کمربندهای ایمنی جلو و عقب که از مدل‌های ۱۹۶۷ اجباری شده بودن، از مدل‌های قبلی ایمن‌تر بود. پونتیاک برای سال ۱۹۶۹ مدل فول‌سایز کاتالینا رو با ظاهری مربعی‌تر بازطراحی کرد و فاصله بین دو محور رو به ۳۰۹۹ میلی‌متر افزایش داد. اما زیر پوست ماشین، تغییر چندانی نسبت به سال ۱۹۶۵ نکرده بود؛ سالی که کاتالینا گیربکس اتوماتیک سه سرعته جدید و موتورهای به‌روز شده دریافت کرده بود.
ماشین پلیس پلیموث ستلایت (۱۹۷۲)
نسل سوم پلیموث ستلایت در سال ۱۹۷۱ معرفی شد. این خودروی سایز متوسط که روی پلتفرم B ساخته شده بود، جایگزین مدل بلودر شد و با پکیج پلیسی «A38» عرضه می‌شد. در سال ۱۹۷۲ تبلیغش این بود: «ساخته شده تا شما را به هر کجا که باید بروید، ببرد». ستلایت مدل ۱۹۷۴ یکی از شش ماشین پلیس مختلفی بود که در مقاطع مختلف در سریال تلویزیونی «دوک‌های هازارد» نقش‌آفرینی کرد. از جمله این ماشین‌ها، جایگزین ستلایت یعنی فیوری بود که بخشی از طیف خودروهایی بود که پلیموث را به محبوب‌ترین برند خودروی پلیس در اواخر دهه ۱۹۷۰ تبدیل کرد.
خودروی پلیس شورولت نوا (۱۹۷۵)
آخرین نسل از نوای دیفرانسیل عقب، در دوره‌ای که مصرف سوخت و آلایندگی دغدغه‌ی اصلی ناوگان‌های عمومی بود، به گزینه‌ای محبوب برای پلیس تبدیل شد. شورولت روی هزینه‌های پایین نگهداری این مدل کامپکت تأکید می‌کرد و ادارات پلیس و کلانتر در شهرهایی مثل سنت لوئیس، لس آنجلس و مدیسون ویسکانسین اون رو برای خدمت انتخاب کردن. پکیج پلیسی Copo 9C1 شامل لاستیک‌ها، سیستم تعلیق، باتری، دینام و سیستم خنک‌کننده تقویت‌شده، صندلی عقب با فضای زانو و ورود و خروج بهتر و روکش صندلی وینیل بادوام بود. کیلومترشمار مخصوص پلیس با درجه‌بندی ۲ مایل بر ساعت هم در لیست آپشن‌های نوای پلیسی بود که تو فیلم‌هایی مثل «گرملین‌ها» هم حضور داشت.
ماشین پلیس فورد فرمونت (۱۹۷۸)
فرمونت مدل ۱۹۷۸ برای رقابت با نوای پلیسی در مأموریت‌های شهری یا غیر تعقیب و گریزی طراحی شده بود. فورد ادعا می‌کرد که این مدل با وجود کامپکت بودنش، ۹۰ درصد فضای سر، پا و شانه اکثر ماشین‌های بزرگ رو داره. فرمونت که با موتور شش سیلندر ۳.۳ لیتری یا V8 پنج لیتری عرضه می‌شد، در پکیج پلیسی خود بدنه‌ی تقویت‌شده برای دوام در جاده‌های ناهموار، فنرها، میل‌های تعادل، استرات‌ها و کمک‌فنرهای منحصربه‌فرد و فرمون هیدرولیک دنده‌شانه‌ای داشت.
ماشین پلیس پلیموث ولاری (۱۹۷۸)
به عنوان سومین عضو نسل جدید ماشین‌های پلیس کامپکت، پلیموث مدل ولاری پرسویت (Volaré Pursuit) رو برای سال ۱۹۷۸ معرفی کرد که دوج آسپن هم دوقلوی تقریباً همسان ولی کم‌فروش‌تر اون بود. بروشورهای فروش اون زمان، ولاری پرسویت رو اینطور توصیف می‌کردن: «محکم، خوش‌فرمون، اقتصادی و راحت – برای ساعت‌های طولانی خدمت مأمور قانون». زیر کاپوت یه موتور V8 با حجم ۳۱۸ اینچ مکعب (۵.۲ لیتر) قرار داشت که در مدل مجهز به کاتالیزور ۱۵۵ اسب بخار قدرت داشت، یا یه موتور ۳۶۰ اینچ مکعبی (۵.۹ لیتری) با قدرت ۱۷۰ اسب بخار.
پکیج خدمات ویژه فورد موستانگ (۱۹۸۲)
موستانگ SSP یکی از شناخته‌شده‌ترین خودروهای تعقیب و گریز فورده. موتور V8 پرقدرت ۵ لیتری اون باعث می‌شد مسافت یک‌چهارم مایل رو تو ۱۵.۵ ثانیه طی کنه و طبق تبلیغات اون زمان، «برای امرار معاش پورشه تعقیب می‌کرد». فرمون دنده‌شانه‌ای، ترمزهای دیسکی هیدرولیک و میل‌های تعادل سنگین بهش کمک می‌کردن تا پورشه‌ها رو تو دید خودش نگه داره. پس از یه برنامه تست سخت، در سال ۱۹۸۲ پلیس بزرگراه کالیفرنیا به عنوان اولین مشتری، ۴۰۰ دستگاه از این موستانگ‌های مخصوص رو به قیمت ۶,۸۶۸.۶۷ دلار (معادل حدود ۲۳,۰۰۰ دلار امروز) برای هر دستگاه خرید، با عمر مفید برنامه‌ریزی شده‌ی ۱۸ ماهه. فورد تولید موستانگ SSP رو تا سال ۱۹۹۳ ادامه داد.
پکیج پلیس فورد کراون ویکتوریا (۱۹۹۲)
فورد هنگام عرضه کراون ویکتوریای ۱۹۹۲ که جانشین یکی از محبوب‌ترین خودروهای پلیس دهه ۱۹۸۰ یعنی LTD کراون ویکتوریا بود، روی عملکرد عالی ترمزهاش خیلی تأکید می‌کرد. این غول آبی ادعا می‌کرد که تو تست‌های ترمز از سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت توسط پلیس ایالت میشیگان و اداره پلیس لس آنجلس، ترمز ABS کراون ویکتوریا بیش از ۹ متر مسافت توقف کمتری نسبت به نزدیک‌ترین رقیبش داشته. حدود ۲۵,۰۰۰ دستگاه از این خودروی پلیس در سال ۱۹۹۲ ساخته شد و تولیدش تا سال ۱۹۹۷ ادامه پیدا کرد.
فورد کراون ویکتوریا پلیس اینترسپتور (۲۰۰۶)
آخرین نسل اینترسپتور مبتنی بر کراون ویکتوریا در سال ۱۹۹۸ معرفی شد. فورد در اون زمان ادعا می‌کرد که ۸۵ درصد از بازار خودروهای تعقیب و گریز پلیس آمریکای شمالی رو در اختیار داره. مدل ۱۹۹۸ با موتور V8 ۴.۶ لیتری، به سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. ارتقاهای شاسی این خودروی بدنه-روی-فریم برای استفاده در تعقیب و گریز شامل ترمزها و فرمان بزرگتر و سیستم تعلیق عقب واتس لینک بود. باب ویلیامز، مدیر فروش ناوگان دولتی فورد در سال ۱۹۹۸ گفت: «پلیس به ما می‌گه، نذارید تولید این ماشین متوقف بشه. اونا سدان‌های بزرگ با دیفرانسیل عقب می‌خوان.» با این حال تولید در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید، زمانی که تقریباً تمام تولید کراون ویکتوریا به پلیس اینترسپتورها اختصاص داشت.
خودروی پلیس شورولت ایمپالا (۲۰۰۸)
نام ایمپالا در چندین نسل از مدل‌هایش در خدمت پلیس بود. نسل نهم که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۶ تولید شد، آخرین نسل این خط تولید بود. این مدل با هر دو پکیج 9C1 (استفاده عادی پلیس) و 9C3 (استفاده مخفی یا سرپرستی) عرضه می‌شد. ایمپالای پلیسی که بر اساس تیپ LS ساخته شده بود، تجهیزات آشنایی مثل رینگ‌های فولادی سنگین، سیستم خنک‌کننده تقویت‌شده و قفل و دستگیره‌های درهای عقب غیرفعال داشت. ویژگی جدید مدل ۲۰۰۸ که در عکس می‌بینید، صندوق‌پران بیرونی بود!
پکیج پلیس شورولت تاهو (۲۰۱۰)
شورولت از اوایل دهه ۱۹۹۰ نسخه‌های پلیسی از شاسی‌بلند بدنه-روی-فریم تاهو رو عرضه کرده. این شاسی‌بلند فول‌سایز به صورت دیفرانسیل عقب یا چهار چرخ متحرک و به عنوان خودروی تعقیب و گریز پلیس (PPV) یا خودروی خدمات ویژه (SSV) در دسترسه. در تصویر، نسل سوم تاهو از سال ۲۰۱۰ رو می‌بینید که گیربکس ۶ سرعته اتوماتیک داشت که مصرف سوخت بهتری نسبت به گیربکس ۴ سرعته نسل قبلش ارائه می‌داد. یکی دیگر از موارد قابل توجه، معرفی کنترل پایداری الکترونیکی (یا به زبان جنرال موتورز، StabiliTrak) بود که یک اقدام ایمنی منطقی برای یه شاسی‌بلند قدبلند که با خشونت رانده می‌شه، به نظر می‌رسید.
فورد پلیس اینترسپتورها (۲۰۱۰)
فورد اولین بار نسل فعلی سدان پلیس اینترسپتور رو به عنوان یه کانسپت در سال ۲۰۱۰، همزمان با نزدیک شدن به پایان تولید کراون ویکتوریای venerable، به نمایش گذاشت. اینترسپتور جدید که بر اساس تاروس ساخته شده بود، برخلاف نسل قبلی خود، به موتور V6 (با یا بدون توربو) مجهز بود و با دیفرانسیل جلو یا چهار چرخ متحرک عرضه می‌شد. فضای داخلی که به طور خاص برای استفاده پلیس طراحی شده، شامل پشتی صندلی‌های ضد چاقو، صندلی‌های بازطراحی شده برای جا دادن کمربندهای تجهیزات و دسته‌دنده‌ی روی ستون فرمون برای آزاد کردن کنسول مرکزی برای تجهیزات مدرن پلیسی مثل نمایشگرها و لپ‌تاپ‌هاست. با این حال، مدل شاسی‌بلند اینترسپتور که بر اساس اکسپلورر ساخته شده، فروش بسیار بیشتری نسبت به سدان داشت و نسخه بازطراحی شده آن در سال ۲۰۲۰ عرضه شد و به مجموعه خودروهای پلیس فورد پیوست که شامل مدل هیبریدی رسپاندر بر پایه فیوژن، دو وانت F-150، یک اکسپدیشن و یک ترانزیت نیز می‌شود.
سدان پلیس شورولت کاپریس PPV (۲۰۱۲)
جنرال موتورز در حال حاضر هیچ سدان پلیسی عرضه نمی‌کنه که این موضوع بازتاب کاهش محبوبیت سدان‌ها هم در کل بازار خودروی آمریکای شمالی و هم در بین کاربران پلیسه. به جای اون، خط تولیدشون شامل تاهو SSV، یه وانت سیلورادو و یه ون اکسپرسه. آخرین سدان پلیسی شورولت، کاپریس PPV بود که یه هولدن با برند شورولت بود. این خودرو از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ از استرالیا وارد می‌شد و نامی رو زنده کرد که نسل‌های قبلیش در بین سازمان‌های مجری قانون محبوب بودن. هولدن این خودرو رو به نیروهای پلیس در استرالیا، نیوزیلند و خاورمیانه هم فروخت، اما با توقف تولید خودرو در کارخانه هولدن در الیزابت، استرالیای جنوبی در سال ۲۰۱۷، فروش اون هم متوقف شد.
دوج دورانگو و چارجر پلیس (۲۰۱۹)
دوج در سال ۲۰۱۸ با دورانگو پرسویت چهارچرخ متحرک، که با موتور V6 یا موتور V8 همی ۵.۷ لیتری ۳۶۰ اسب بخاری عرضه می‌شد، وارد بازار رو به رشد شاسی‌بلندهای پلیسی شد. شاسی‌بلند دوج برای اینکه از پس کارهای پلیسی بربیاد، پکیج ترمز بزرگتر با خنک‌کنندگی بهتر و سیستم تعلیق تنظیم ارتفاع داشت. داخل کابین هم سیستم‌های پلیسی با نمایشگر ۷ اینچی Uconnect دورانگو یکپارچه شده بودن.
آینده چه می‌شود؟
فورد به طور کلی داره از بازار سدان‌ها عقب‌نشینی می‌کنه – تولید تاروس تو سال ۲۰۱۹ متوقف شد و این یعنی پایان کار اینترسپتور سدان. پرفروش‌ترین ماشین پلیس امروز آمریکا، فورد پلیس اینترسپتور هست که بر اساس اکسپلورر ساخته شده (عکسش رو می‌بینید). مدل استانداردش یه هیبریدی ۳.۳ لیتری با قدرت ۳۱۸ اسب بخاره، و یه گزینه موتور V6 اکوبوست ۳ لیتری با ۴۰۰ اسب بخار هم موجوده. نیروهای پلیس هم مثل بقیه‌ی ما دارن بیشتر شاسی‌بلند می‌خرن. ولی این به اون معناست که پایان کار سدان‌های پلیسی که می‌شناختیم و معمولاً از دیدنشون تو آینه عقب می‌ترسیدیم، نزدیکه. دوران طلایی سدان‌های پلیسی سه غول خودروسازی آمریکا واقعاً به سر رسیده.
