به عنوان یه نویسنده‌ی سفر، تا حالا تو بیشتر از ۵۰۰ تا هتل تو کل دنیا اقامت داشتم. دیگه حسابی دستم اومده که چطور قبل و بعد از رزرو، زنگ خطرهای یه هتل رو تشخیص بدم. عکسای بی‌کیفیت و بی‌توجهی به فضاهای عمومی هتل، دو تا خط قرمزی هستن که اصلاً ازشون نمی‌گذرم.
حالا که کارم نقد و بررسی هتله، تو پیدا کردن زنگ خطرها حسابی حرفه‌ای شدم. این‌ها ۵ تا از مهم‌ترین چیزهایی هستن که هم قبل از رزرو و هم بعد از رسیدن به هتل بهشون دقت می‌کنم.
عکس‌های بی‌کیفیت و توضیحات گنگ تو وب‌سایت هتل
اگه عکس‌هایی که آنلاین می‌بینم دون‌دون، تاریک، قدیمی یا بی‌ربط به فضا باشن، اونجا رو رزرو نمی‌کنم. بالاخره، برداشت اولیه برای انتخاب محل اقامت خیلی مهمه.
البته بعضی از اقامتگاه‌ها /مثلاً اونایی که خیلی جدید یا کوچیک هستن/ شاید دلیل خوبی برای نداشتن عکس‌های باکیفیت داشته باشن. برای همین اگه نگران بشم، خودم با هتل تماس می‌گیرم و ازشون عکس یا ویدیوی جدید می‌خوام.
همینطور، توضیحات گنگ و مبهم درباره‌ی هتل هم برای من یه زنگ خطره. یه هتل باید واضح بهت بگه که قراره با چی روبرو بشی و چه چیزایی در اطرافش هست.
نظرات منفی که تازگی‌ها تکرار شدن
لازم نیست متخصص باشی تا بفهمی که نظرات منفی یه علامت هشداره.
اما من متوجه شدم که بعضی از سایت‌های رزرو، معمولاً نظرات «مرتبط‌تر» رو نمایش میدن که طبق تجربه‌ی من، یا خیلی مثبتن یا قدیمی. به جاش، من همیشه نظرات رو بر اساس «جدیدترین» مرتب می‌کنم و حداقل ۱۰ تای آخر رو می‌خونم تا الگوهای تکراری رو پیدا کنم.
دنبال مواردی مثل بوی نم، سروصدا، تخت‌های سفت یا نظافت ضعیف می‌گردم که چند بار تکرار شده باشن.
وقتی هم که شک داشته باشم، نظرات رو با سایت‌های رزرو دیگه هم چک می‌کنم.
بی‌توجهی به فضاهای عمومی
اگه فضاهای مشترک هتل درب‌وداغون به نظر برسه، برای من معمولاً یه نشونه‌ی واضحه که اتاق‌ها هم وضعیت بهتری ندارن.
برای همین اگه تو لابی یا راه‌پله‌ها با بوی نم، کاغذدیواری‌های پوسته‌پوسته، فرش‌های لکه‌دار یا مبلمان شکسته روبرو بشم، آژیر خطرم به صدا در میاد.
اتاق‌های کثیف
به نظرم، قیمت هتل اصلاً مهم نیست؛ یه اتاق تمیز حداقل انتظاریه که هر مهمونی باید داشته باشه، چه تو یه هاستل ارزون بمونی چه تو یه هتل بوتیک گرون‌قیمت.
ملافه‌های لکه‌دار، تشک‌های زرد شده بدون محافظ، مو توی روشویی، قفسه‌های خاک‌گرفته و حشره‌های مرده روی پشه‌بند، همه‌شون چیزایی هستن که باعث میشن فوراً قید اونجا رو بزنم.
تشک‌های ناراحت و ملافه‌های بی‌کیفیت
و در آخر، به نظرم بزرگ‌ترین زنگ خطر یه هتل، تخت ناراحته.
معمولاً آدم میره هتل که یه خواب راحت داشته باشه. پس از نظر من هیچ توجیهی نداره که تخت سفت باشه، فنرهاش تو کمر آدم فرو برن یا بالش‌هاش گوله گوله باشن.
منبع:INSIDER
